HIDIRELLEZ

Çocukken hıdırellezi ne çok severdim.Akşamları ateşler yakılır, ertesi gün mutlaka pikniğe gidilirdi.Ateş yakmak için konu komşu, kenarında köşesinde ne varsa, odun, çalı çırpı, eski eşya yani yakılabilecek her ne varsa çıkarırdı ortaya.Kocaman ateş yakılırdı.Ve biz çocuklar ve büyükler deliler gibi atlardık ateşin üstünden.En az üç kez atlanmalıydı.Yoksa günahlarımız bütün bir yıl üzerimizde dururdu.Ateşin üstünden atlarken etrafı iyice kolaçan etmeliydik.Çünki hiç ummadığımız bir anda karşıdan gelen nereden çıktığı belli olmayan şımarık erkek çocuklarıyla çarpışmak işten bile değildi.Bu arada büyük ablalar ve teyzeler ellerinde olmassa olmaz darbukalarıyla atarlardı kendilerini sokaklara.Çalarlardı, söylerlerdi ve oynarlardı.Bizler küçüktük, çocuktuk.Ancak onlara karşıdan bakardık ve ortaya atıp kendimizi oynamak için ortam kollardık.Vakit epey ilerleyince şehrimizin roman mahallesinden o muhteşem romanlar gelirdi.
Bizim yani annemin oturduğu ev İzmir'in en eski, en güzel yerlerinden biridir.Şimdi o eski güzelliği kalmasa bile-ki bence hala güzel-yine de tarihi mekan olma özelliğini yitirmez hiç bir zaman.Çünki orası Kadifekaledir.İzmir'in kurulduğu yer.Nice efsanelerin dolaştığı yer.İzmir'in yerlisi olupta Kadifekale'de oturmayan kimse yoktur herhalde.Şimdi eskisi gibi değil ama olsun.Yine güzel, yine muhteşem.Doyumsuz bir manzarası vardır Kale'nin.Kale kapısına doğru çıkarken yol kenarında durup o manzarayı seyretmek lazım.Yada en güzeli surlara çıkıp İzmir'in o eşsiz güzelliğini surlardan izlemeli.Ya da hatta Kale kapısının hemen girişinde kalenin içine girmeden solda Sema Çay Bahçesi var.(kendileri benim kankam olurda) oraya oturup o doyumsuz manzara eşliğinde mis gibi kokan çay yada elma çayı içmeli insan.Nereden nereye geldim.Girdikçe giriyorum.Biz çocukken elma çayı yarışı da yapardık.Ben, Sema ve Funda üçlüsü.Allah'ım yaşlanmışım demekki.Anılar sürekli beynime üşüşmeye başladı.Yazdıkça yazasım geliyor.Ben nasıl engel olucam kendime.Elma Çayı gerçekten lezzetli olur.Deneyin derim.
İşte o muhteşem romanların gelmesini dört gözle beklerdik Sema'ların orda.Kale kapısının tam önüne gelir orada başlardı eğlence.Sabahın ilk ışıklarına kadar.Öyle güzel olurdu ki.Mest olurduk biz çocuklar.Sonra ertesi gün sabah erkenden kalkılır, akşamdan hazırlanılan çantalar(kaynamış patates ve yumurta, domates, yaprak sarması, karışık kızartma, börek, çörek ne varsa) sırtlanılır, yürüye yürüye kaleden fuara gidilirdi.İzmir'in neredeyse tamamı fuarda buluşurdu.Hani iğne atsan yere düşmez denir ya aynen öyle.Sabah erken gidilmesse fuarda yer bulmak mümkün olmazdı hiç.Minicik bir yeşillik görülen yere tezgah kurulurdu.İp atlanır, top oynanırdı.Nevaleler çıkarılır karınlar doyurulur ve sonra başlanırdı nerde darbuka, davul var düşülürdü peşine.Oryantal oynamayan çıkamazdı ortalığa.Hatta o zamanlar o gün annem okula göndermezdi beni.Çünki hıdrıllez pikniği her şeye değerdi.Ertesi gün öğretmenden azar işitmek pahasına.Ne de olsa suçlu annemdi.Offff ne günlerdi ama.
Şimdi öylemi ya.Nasıl izin alıp gitcem ben pikniğe.Ayrıca bugün hava o kadar serin ki.Değil piknik yapmak balkonda çıkıp oturmak bile mümkün değil.En azından sabah serindi.Şimdi nasıl bilmiyorum.İşyerinde bilgisayar başında oturuyorum işte.Yalnız sabahtan bir arkadaşımız dileklerimizi bir kağıda yazmamızı istedi.Götürüp toplu halde denize atcakmış.Gerçi bu dileklerin bugün akşam kağıda yazılıp, gül ağacının altında bir gece sabahlaması gerekiyordu ama şimdi kim gül ağacı bulcakta o dilek kağıdını uykuya yatıracak orada.bizde yazdık verdik ablamıza kağıtları.Büyücek bir zarfın içine koyduk gönderdik.Hayırlısı olsun bakalım.Bugün edilen duaların, tutulan dileklerin yerine geldiğine dair rivayetler var.
Ben herkes için sağlık, mutluluk ve huzur diliyorum.Allah hiç kimsenin sağlığını sıhhatini bozmasın.Ve her şey herkesin gönlünce olsun.