Uzun zamandır yazamıyorum.Kafam toparlanmıyor bir türlü.Beynimin içinde türlü detaylar.
Oysaki düşünmez görünürüm ben.Ama düşününce de hep en kötüsünü düşünürüm.Bu yüzden düşünmemeye çalışıyorum artık.Hayatı laylaylom yaşamak istiyorum.Dertsiz, tasasız, sıkıntısız.
Ama hayat bu.Sıkıntı ve dert olmadan olur mu? İllaki üzecek sıkacak birilerini bulacak.Ama insan öyle bir yaratık ki her zorluğa pişkince alışıyor.Ve bütün yaşananlar o kadar sıradanlaşıyor ki.Her şeyi kanıksıyor insan.Yaşanılan ilk sıkıntı hali ile devam eden süreçteki sıkıntının hali arasında dağlar kadar fark oluyor.Tabi ki devam ediyor sıkıntı ama hayatta devam ediyor.Allah sabrını veriyor yani.
Akşam eve gittğimizde dünyalar benim oluyor.Kızlarım aşağıya bahçeye iniyorlar.Bizim sitenin bahçesinde bir basketbol sahası var.Etrafı tellerle çevrili ve kapısı var.Bahçeye indiklerinde ancak orada zaptedilebiliyorlar ve genelde bizi orada bekliyorlar.Bizim araba siteye girip de bakset sahasına doğru yol aldığında-ki artık arabamızı tanıyorlar-bir sevinç bir sevinç görmeyin.İnsan mutluluktan mest oluyor.Koşturmalar, çığlık atmalar, delicesine yapılan ilginç hareketler.Civarda bulunan diğer insanlar hep şunu söylüyorlar bana.
"ayyyy yazık bak görüyon mu..Anneyle babayı görünce ne kadar sevinip mutlu oldular."
Bende diyorum ki durun bekleyin.Ve görün...
Kızlar koşarak geliyor, ben arabadan iniyorum, bana bakıyorlar gözlerindeki o sevinç ışıltıları pırıl pırıl.Ben yere eğiliyorum, kollarımı açıyorum.Koşarak bana bakmaya devam ediyorlar.
Ben yere çömelmiş onların bana gelmesini bekliyorum hala.Ama birde bakıyorum ki o iki sıpa koşa koşa arabaya gidiyor.Bütün mutlulukları araba için.İki dakika da olsa arabaya binebilmek için.Çünkü gezmeye gidecekler ya arabaya binince.Sonra herkeste bir kahkaha.Anlıyorlar ki araba anneden de babadan da daha değerli onlar için.Ne zaman ki arabadan iniyorlar akıllarına biz o zaman geliyoruz.O zaman başlıyorlar anne ve baba diye sarılmaya.
Zamane çocukları işte.

DAmlanın önündeki kartları izne ayrılmadan önce yapmıştım.Eşleştirme kartları.
Çok da güzel olmuştu.KArtlar çok fazla aslında ama biz bir kısmını verdik.Yoksa hepsi birbirine karışır.Güzel öğreniyorlar bu kartlarla nesneleri.İçinde şapka, çiçek, anahtar, ayı v.s.resimleri var.Birde kar tanesi şeklinde resimler var farklı renklerde ama onlar için henüz erken olduğunu düşünüp daha sonra kaldırdım onları.benimkiler öğrenip ayırt etme yerine kıvırıp atmayı tercih ediyorlar.

Burda da en sevdikleri ev aletinin yanındalar.Bilgisayar masasının etrafında olmak onlar için büyük nimet.Kurcalanıcak o kadar çok şeyi var ki.Salondaydı eskiden masa.Şimdi kaldırdık yatak odamıza koyduk ama onlar için engel teşkil etmedi tabi ki.Kablolar elektrik prizine takılı değil.Onlar oynuyorlar diye korkumuzdan takamadık.

Eğer evde hiç ses yoksa onları nerede bulacağımı çok iyi öğrendim.Banyo kapısı açıksa mutlaka banyoda.Duşakabinin içine girip bir güzel yıkanıyorlar.Ya da bilgisayar masasının altında.Burada ikiside yakalanınca şebeklik yapıyorlar bana.